Ο ΧΡΥΣΟΣ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΟΙΒΑΔΕΣ...

Και για το χρυσό του Κιλκίς υπάρχει και η άλλη ματιά..
Πιο γήινη...

Το άρθρο που ακολουθεί το υπογράφει ο κ. Μηνάς Παπαδόπουλος από το Κιλκίς, και αναδημοσιεύτηκε στο portal της Karfitsa.gr. 

Πρόκειται για ένα άρθρο στο οποίο ο υπογράφων τοποθετεί το ζήτημα της εξόρυξης χρυσού, σε πολύ διαφορετικές διαστάσεις, πιο γήινες, κατά τη γνώμη μας, σε σχέση με την εικόνα που κατά καιρούς περνούν προς τα έξω οι εκεί αντιδρώντες στη μετααλλευτική δραστηριότητα. 

Νομίζουμε ότι έχουν πολύ ενδιαφέρον οι απόψεις του κ. Παπαδόπουλου και γι΄αυτό το λόγο προχωρούμε στην αναδημοσίευση του άρθρου του.

 Η συνεχής αύξηση του πληθυσμού, η αστικοποίησή του και η αύξηση του ρυθμού χρήσης αγαθών στη σύγχρονη ζωή, οδηγούν σε ραγδαία αύξηση της πρωτογενούς παραγωγής ορυκτών πρώτων υλών. Η εξορυκτική δραστηριότητα είναι ζωτικής σημασίας για την βιώσιμη ανάπτυξη των σύγχρονων κοινωνιών. Έτσι ο φυσικός γεωλογικός πλούτος της χώρας μας μπορεί και πρέπει να μετατραπεί σε οικονομικό πλούτο πολύτιμο για την εθνική οικονομία, την πρόοδο της περιφέρειας και τη διασφάλιση βασικών υλικών πόρων και εθνικών εσόδων για την Ελληνική κοινωνία.

Η ανάπτυξη συνεπώς μιας χώρα, κατά κοινή ομολογία είναι υπόθεση εθνική και όχι υπόθεση κάποιων μεμονωμένων ομάδων. Χαρακτηριστικό των ομάδων αυτών είναι η εκδήλωση ισχυρότατων αντιδράσεων δυσανάλογων των πραγματικών επιπτώσεων στο περιβάλλον των εξορυκτικών έργων. Αυτή τους η ευαισθησία βέβαια δεν εκδηλώνεται στο παραμικρό σε ό,τι αφορά στη λειτουργία χωματερών, αυθαίρετων κτισμάτων πάνω στο κύμα, καυσαέρια αυτοκινήτων κ.α. Σκοπός των ομάδων αυτών είναι όχι ο έλεγχος ή η βελτίωση της δραστηριότητας μέσω παρεμβάσεων τεκμηριωμένων επιστημονικά, που και επιβαλλόμενες είναι και θεμιτές, αλλά η ματαίωση ή κατάργηση των δραστηριοτήτων αυτών.

Βέβαια τα μέλη των ομάδων αυτών γνωρίζουν ότι το ηλεκτρικό ρεύμα δεν παράγεται πατώντας το διακόπτη στο σαλόνι, ούτε το νερό ανοίγοντας τη βάνα του νιπτήρα! Γνωρίζουν ότι πίσω από αυτούς τους διακόπτες υπάρχουν λιγνιτωρυχεία, αγωγοί χάλκινοι, σωλήνες γαλβανιζέ κ.α. Με άλλα λόγια χρησιμοποιούν και καταναλώνουν υπηρεσίες και προϊόντα που προέρχονται από αξιοποίηση ορυκτών πρώτων υλών των οποίων την δραστηριότητα προέλευσής των ζητούν να καταργηθεί, εφ’ όσον είναι στα όρια της τοπικής κοινωνίας που η ομάδα αυτή δραστηριοποιείται.

Έτσι καλώς να συνεχίσουν να εργάζονται περί τις 40.000 άνθρωποι στον κλάδο παραγωγής κοσμημάτων στη χώρα μας, καλώς να εισάγει η χώρα μας για τον σκοπό αυτό ετησίως περί τους 14t χρυσό, καλώς να αγοράζουμε βαπτιστικούς σταυρούς, βέρες κ.α., αλλά όχι και να εξορύσσεται στην περιοχή μας μετάλλευμα χρυσού! Αλλά τι θα γίνει αν η λογική αυτή υπερισχύσει στην τοπική κοινωνία της Κοζάνης και σταματήσει η εξόρυξη λιγνίτη; Θα βυθιστεί στο σκοτάδι η χώρα αφού από εκεί προέρχεται το 70% της ενεργειακής ανάγκης της χώρας.

Ο νομός Κιλκίς όμως δεν διαθέτει τέτοιου είδους και μεγέθους ενεργειακών κοιτασμάτων. Είναι δομημένος σε βάση στρεβλής ανάπτυξης, όπως όλη άλλωστε η Ελλάδα, βασιζόμενος μέχρι σήμερα στις όποιες επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το μέλλον των οποίων είναι ζοφερό. Διαθέτει όμως αξιόλογο δυναμικό φυσικού γεωλογικού πλούτου που μπορεί να μετατραπεί σε οικονομικό πλούτο μέσα στα πλαίσια της βιώσιμης ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος.

Τα μεταλλεία χαλκού – χρυσού της περιοχής Βάθης – Γερακαρίου μετά από διεθνή διαγωνισμό κατακυρώθηκαν στην εταιρεία «ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ». Η ανάδοχος εταιρεία οφείλει σε εύλογο χρονικό διάστημα να επιβεβαιώσει αφενός τα μέχρι σήμερα πιθανά αποθέματα οξειδωμένου μεταλλοφόρου τμήματος βάθους 50μ. των οποίων η σημερινή αξία εκτιμάται σε 1,8 δις €και αφετέρου να επαυξήσει τα εκμεταλλεύσιμα αποθέματα σε βάθος.

Συνεπώς οι αρχικές εκμεταλλεύσεις χωροθετούνται εντός της οξειδωμένης ζώνης σε βάθη έως περίπου 50μ. και λόγω έλλειψης θείου δεν θα προκληθούν όξινες απορροές και ούτε είναι αναγκαία η χρήση κυανιούχων αλάτων για τον εμπλουτισμό των περιεχομένων μετάλλων. Η έρευνα η οποία θα γίνει από την εκμεταλλεύτρια εταιρεία θα καθορίσει το βαθμό ανάπτυξης/καθετοποίησης της παραγωγικής διαδικασίας, δηλαδή αν θα παραμείνει στην επιφανειακή ή υπόγεια εξόρυξη, στην παραγωγή συμπυκνώματος μόνο ή στην παραγωγή μετάλλων με ίδρυση μεταλλουργίας.

Οι προβλεπόμενες εκτάσεις στις οποίες θα γίνουν επιφανειακές επεμβάσεις παντός είδους (εκσκαφές, αποθέσεις, κτίρια, εργοστάσια) δεν θα υπερβαίνουν τα 1.500 στρέμματα. Σε κάθε περίπτωση το κάθε όρυγμα εκσκαφής μετά την εξόρυξη – απόληψη των μεταλλοφόρων σωμάτων θα πληρούται από τα στείρα υλικά του επόμενου ορύγματος και των στείρων υλικών του εμπλουτισμού. Έτσι κάθε ανοιχτό όρυγμα θα αποδίδεται στην προτέρα κατάσταση σε εύλογο χρονικό διάστημα. Όλες οι επιφανειακές επεμβάσεις θα γίνονται μακράν των υφισταμένων οικισμών και σε εκτάσεις με ελάχιστη φυτοκάλυψη.

Οι μελλοντικές ανάγκες που αναμένεται να προκύψουν σε νερό, σε περίπτωση που γίνει η εκμετάλλευση μέχρι του επιπέδου εμπλουτισμού στις περιοχές Μυλοχώρι – Γερακαριό – Βάθη εκτιμώνται σε 800.000 m3/έτος. Οι ποσότητες αυτές θα υπερκαλύπτονται με την κατασκευή πολλών μικρών φραγμάτων (των οποίων το υλικό κατασκευής θα προέρχεται από τα αδρανή στείρα των εξορύξεων ή από τα αδρανή απορρίμματα του εργοστασίου εμπλουτισμού) στις περιοχές Γυαλός Ρέμα (Μυλοχώρι)Κοτζά Ρέμα (Βάθη) και Χρυσόρεμα (κάτω Θεοδωράκι).

Οι ποσότητες νερού που μπορεί να προκύψουν από την κατασκευή αυτών των μικρών φραγμάτων, υπερβαίνει το 1.200.000 m3 παρέχοντας φρέσκο νερό περί τα 400.000 m3 στους αγρότες. Σημειωτέον ότι σήμερα παρατηρείται έλλειψη στη διαχείριση του υδάτινου δυναμικού της περιοχής με αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη χρήση του και την αύξηση του κόστους χρήσης των καλλιεργειών.

Η απασχόληση στο τέλος της 5ετίας θα προσεγγίσει τους 200 εργαζόμενους άμεσα και περί τους 1.000 εμμέσως. Στο τέλος της α΄ διετίας οι απασχολούμενοι σύμφωνα με την δεσμευτική προσφορά της εταιρείας θα είναι 85 εργαζόμενοι. Πριν από οποιαδήποτε επέμβαση ο εκμεταλλευτής είναι υποχρεωμένος να εφοδιαστεί με τις προβλεπόμενες άδειες. Βαρύνουσας σημασίας είναι η περιβαλλοντική αδειοδότηση κατά την διαβούλευση της οποίας οφείλουν να μελετήσουν και να εκφέρουν γνώμη, προτάσεις τροποποιήσεις ή οτιδήποτε θεωρείται ότι θα προστατεύσει καλύτερα το περιβάλλον, οι φορείς αλλά και οι πολίτες της περιοχής.

Προς τι λοιπόν αυτές οι κραυγές για δήθεν εν κρυπτώ ενέργειες της πολιτείας, για δήθεν ξεκοιλιασμένο βουνό σε 91.000 στρέμματα και προς τι τέλος πάντων οι προσφυγές κατά του διαγωνισμού μίσθωσης στα αρμόδια διοικητικά δικαστήρια της Αθήνας; Να είναι σίγουρη η ομάδα αυτή ότι η μηδενική λύση δεν είναι λύση, είναι καταστροφή. Αν έχουν πρόταση ανάπτυξης να την υποβάλλουν και σίγουρα θα αξιολογηθεί εποικοδομητικά και όχι με έγκλιση δικαστική. Σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να κατανοήσουν οι «ιθύνοντες» της ομάδας ότι αν οι αμοιβάδες είχαν την οικολογική τους λογική θα παραμέναμε στάσιμοι στο επίπεδο των αμοιβάδων.