ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ: ΜΙΑ ΑΝΕΞΙΤΗΛΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Του Ισμέτ Αλή Χοτζά*

Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 αρχές της δεκαετίας του ’80 στο Στρατώνι… Τα απογεύματα του καλοκαιριού λίγο πριν δύσει ο ήλιος… 

Οι γονείς συνήθως στη Λέσχη με χαλαρή επιτήρηση… και το τσούρμο από παιδιά ηλικίας 8 με 9 ως 11 με 12 χρονών είτε με τα ποδήλατα πέρα – δώθε (το δρομολόγιο Σχολή Ο.Α.Ε.Δ. – Πυλωρείο Εταιρίας), είτε να παίζουν κρυφτό ανάμεσα σε παρκαρισμένους πάνω στο δρόμο σκαραβαίους της VW, FIAT 127 και ZASTAVA…

καμιά φορά κατεβαίναμε και ως τη θάλασσα για παιχνίδια στην άμμο ή για να βγάλουμε τα πέδιλα και να μπούμε στο νερό μέχρι το γόνατο …πάντα κρυφά από το μάτι της μαμάς, μιας και δε μας έφτανε η θάλασσα ούτε το πρωί ούτε το απόγευμα…

Μια γλυκιά ανησυχία με έπιανε όποτε πλησιάζοντας στο Πυλωρείο με το ποδήλατο έβλεπα τον μπαρμπα-Παράσχο τον Πλανάκη να επιστρέφει από το ψάρεμα… Συνήθως είχε τα ψάρια σκαλωμένα σε μικρά τσιγκέλια που κρέμονταν από τη ζώνη του… όπως ακριβώς εκείνος ο αρχαίος ψαράς στην τοιχογραφία στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης… 

Βέβαια είχε εξελίξει την τοιχογραφία και τα ψάρια τα κάλυπτε ένα δυχτάκι… Πάντα ήθελα να έχω έναν παππού σαν τον μπαρμπα-Παράσχο… για το γλυκό του χαμόγελο, για τις μικρές ιστοριούλες που μας έλεγε για τα ψάρια… αλλά κυρίως γιατί μου χάρισε μια φορά το πιο παράξενο πλάσμα που είχα δει μέχρι τότε … έστω και χωρίς την πνοή της ζωής… γκριζο-καφετί, άκαμπτο, με μυτερές απολήξεις στη ράχη του, με μια ουρά που καμπύλωνε στο τέλος της και με μια φουσκωμένη κοιλίτσα… ίσα με τη χούφτα μου στο μέγεθος…

«Είναι αλογάκι της θάλασσας» μου είπε … και καθώς κοιτούσα το δώρο μου με θαυμασμό και απορία, ο μπαρμπα-Παράσχος είχε πάρει τον δρόμο του με το γνώριμο βηματισμό του…

Εκείνο το απόγευμα, το αλογάκι της θάλασσας (κι εγώ κατά συνθήκη μαζί του) είχε γίνει το κέντρο του ενδιαφέροντος για όλα τα πιτσιρίκια… ποδήλατα στοιβαγμένα στη μέση του δρόμου και όλοι γύρω από το πολύ παράξενο αλλά και πολύ ενδιαφέρον πλάσμα… κάποιοι βέβαια δεν απέφυγαν την γνωστή παιδική ρήση: «καλά, πρώτη φορά βλέπεις αλογάκι της θάλασσας;» αν και σίγουρα οι περισσότεροι από αυτούς το έβλεπαν για πρώτη φορά, μιας και το ενδιαφέρον τους ήταν ίσως μεγαλύτερο και από το δικό μου…

Αφού το περιεργάστηκε όλη η παιδική ομήγυρη, με ευλάβεια, σταθερό βήμα και καμαρώνοντας λες και το είχα βρει εγώ ο ίδιος, το έδωσα στη μαμά μου να το βάλει στην τσάντα της… το βράδυ στο σπίτι κοιμήθηκα μαζί με το αλογάκι της θάλασσας… κοιμήθηκα όμως πολύ αργά… τόσο από τον ενθουσιασμό μου όσο και ανυπομονώντας να «επιδείξω» την επόμενη ημέρα το απόκτημά μου στην τάξη μου…

Έδωσα στην Κυρία Ελπίδα (τη δασκάλα μου) το αλογάκι της θάλασσας κι αυτή έχοντάς με δίπλα της το επιδείκνυε στους συμμαθητές και στις συμμαθήτριές μου, αναφέροντάς το ως «ιππόκαμπος» … θυμάμαι να της τραβάω τη φούστα και να της λέω θυμωμένος «όχι ιππόκαμπος Κυρία, Αλογάκι της Θάλασσας» … δε γνώριζα ότι το άλογο και ο ίππος ήταν συνώνυμες λέξεις… μου άρεσαν τα περιγραφικά και όχι τα απλά μονολεκτικά ονόματα για το ζωικό βασίλειο… άλλωστε υπήρχε και το Αλογάκι της Παναγίτσας (ή Μάντης ή Μάντισσα)… γιατί να μην υπάρχει και το Αλογάκι της θάλασσας; Δε μου άρεσε καθόλου αυτό το «ιππόκαμπος»…

Τέσσερις δεκαετίες μετά, μαγεύομαι όταν ακούω τη λέξη ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ… όχι μόνο γιατί την έχω συνδέσει με το γλυκό χαμόγελο του μπαρμπα-Παράσχου, όχι μόνο γιατί είχα κι εγώ έναν στην παιδική μου ηλικία και τον περίφερα από δω κι από κει ως λάφυρο… κυρίως γιατί η λέξη αυτή όπου και να είμαι, μου φέρνει στο μυαλό τον τόπο μου… το Στρατώνι…

Ο Ιππόκαμπος του Στρατωνίου…

*Ο Ισμέτ Αλή Χοτζά είναι γέννημα και θρέμμα του Στρατωνίου και εργαζόμενος στα Μεταλλεία Κασσάνδρας.