ΜΠΑΤΙΡΗΔΕΣ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΠΛΟΥΣΙΑ ΧΩΡΑ... ΠΛΟΥΣΙΑ ΣΕ ΤΙ ΑΛΗΘΕΙΑ?

Του Πέτρου Τζεφέρη

Αγαπημένο μου ιστολόγιο, έχω μια απορία που όσες φορές την έχω εκφράσει, δεν έχει προκύψει λύση.

Ζώντας κανείς σ' αυτή τη χώρα, αισθάνεται ευλογημένος καθώς αντικρίζει τον απλόχερο ήλιο, τη λαμπερή θάλασσα και την ανείπωτη ομορφιά του εναλλασσόμενου τοπίου.

Έχουμε φύση έχουμε όμως και ιστορία. Τόση ιστορία που την πουλάμε κιόλας.

Και δεν έχουμε μόνο ιστορία. Έχουμε και ανθρώπινο κεφάλαιο που μεγαλουργεί όταν βρεθεί αλλού.. Και ακόμη έχουμε ορυκτό πλούτο, πετρέλαια και άλλα. Τόσα κι άλλα τόσα που πολλαπλασιάζει η  πάντοτε προικισμένη φαντασία μας...

Γιατί όμως, σ' έναν τόπο τόσο προικισμένο, οι κάτοικοί του δεν συναισθάνονται ούτε μια στάλα την γενναιοδωρία του, γιατί δεν δείχνουν ούτε μια στιγμή μεγαλόψυχοι κι αλληλέγγυοι ούτε απέναντι στους συνανθρώπους τους μα ούτε στο περιβάλλον όπου ζούνε;

Γιατί ζητάμε εναγωνίως ανάπτυξη, βιώσιμη ανάπτυξη, αξιοβίωτη ανάπτυξη και στην ουσία ο μόνος τρόπος για να την πετύχουμε είναι η "μεταμόσχευση εγκεφάλου;". Του δικού μας προφανώς...

Μας ταιριάζει το παπιγιόν του σερβιτόρου;

Γιατί γαμώτο; Τι μας λείπει γαμώτο; Δεν ξέρουμε το όφελός μας; Γιατί βιώνουμε ήδη, με τρόπο ολοκληρωτικό, ταπεινωτικό και βίαιο, έναν τέτοιο κατήφορο; Tίς πταίει; Να το πιστέψουμε; Ότι δηλ. όλη η κακοδαιμονία μας οφείλεται στο κακό μας DNA;

Εντούτοις, θα πουν κάποιοι, μας έχει μείνει το φιλότιμο. Αν έλεγαν στον Έλληνα «Η Ελλάδα κινδυνεύει.. Δώσε ό,τι μπορείς να την σώσεις» θα γέμιζε εθελοντικά τα ταμεία με έναν και δύο μισθούς από το υστέρημά του.

Όμως δεν δουλεύει ούτε αυτό πλέον. Εκείνο που βλέπει ο Έλληνας είναι η χωρίς κανένα αποτέλεσμα, επανάληψη ενός φαύλου κύκλου που μονότονα επαναλαμβάνεται και δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στο ασφαλές και μονοδιάστατο αποτέλεσμα της αύξησης του χρέους και της εθνικής ταπείνωσης. Ξεκινάμε από την υπόσχεση και μετά την σκυτάλη παίρνουν- όπως πάντα- η σπατάλη, η διαφθορά, τα νέα ελλείμματα και φυσικά η νέα λιτότητα και οι νέες υποσχέσεις..

Ο κύκλος ξεκινά και πάλι από χειρότερο σημείο. H Eλλάδα δεν είναι πλέον ελλάδα, αλλά ελλαδίτσα..

Που είναι η ελπίδα, το όραμα για μια καλύτερη ζωή; που είναι η νεολαία μας για να μας βγάλει από αυτό το θερμοκήπιο της μεταμοντέρνας πολιτικής κατάθλιψης που μοιρολατρικά έχουμε δεχτεί; Ξέρω, οι νέοι μας είναι πνιγμένοι στον κυκεώνα των προβλημάτων και κυρίως της ανεργίας, όμως από αυτούς περιμένουμε να κάνουν τη διαφορά και να ανταποκριθούν στα κελεύσματα των καιρών: να πούνε τα μεγάλα ΟΧΙ, να συμπυκνώσουν το χρόνο, να ενώσουν το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον!

ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....Μια κραυγή, ένα μήνυμα!

Η εθνική κουλτούρα του ...lifestyle ανατρέπεται. Επιστροφή στη λιγότερη κατανάλωση...

Ως πότε όμως θα ζούμε χωρίς οράματα, χωρίς περηφάνια κι ελπίδα για το αύριο; Μόνο με επιχρίσματα και ψευτοβαφές; Στην Ελλάδα του ελληναρά, της αρπαχτής, του "ωχ αδερφέ" και του "μαζί τα φάγαμε"; Στην Ελλάδα του ομορφάντρα, της αμαζόνας και του ορυκτού θησαυρού πάνω στον οποίο καθόμαστε;

Ως πότε αυτός ο λαός θα ζει στην κατάθλιψη, τον πολιτικό και κοινωνικό αμοραλισμό; Πότε επιτέλους θα μάθει να πιστεύει στην εργασία και στην φορολόγηση όχι ως προφάσεις αλλά ως ανταποδοτικά μέσα στη ζωή του;

Πότε θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε τα χλωρά από τα ξερά; Αυτούς που τα πιάνουν από τους λευτεράκηδες; Και να πάψουμε να θεωρούμε παράπλευρες απώλειες όλα τα χλωρά της χώρας που δοκιμάζονται από την άνιση και άδικη οριζόντια περικοπή των πάντων; Ως πότε θα γράφουμε αυτές τις αράδες και κανείς δεν θα πιστεύει ότι δεν τα πιάνουμε από κάπου για να τις γράψουμε (αφού όλοι αυτό κάνουν ή προσπαθούν να κάνουν);

Που είναι το ελληνικό μεγαλείο πού δημιούργησε τον Παρθενώνα και πως μεταφράζεται ανταποδοτικά σήμερα το τεράστιο ιστορικό εκτόπισμα της χώρας μας;

Ως πότε θα λέμε στα παιδιά μας μόνο για τα κατορθώματα των προγόνων μας και μόνον αυτά;

Ως πότε οι πνευματικοί άνθρωποι θα ντρέπονται που δεν είναι «μπαγαπόντηδες» και δεν έχουν βρει τη φόρμουλα να κλέβουν την εφορεία;

Ως πότε θα μας λεν κάντε μια ακόμη θυσία, αλλά εμείς θα ξέρουμε βαθιά μέσα μας ότι πρόκειται για μια ακόμη τιμωρία;

Ίσως και για πάντα, αν δεν καταλάβουμε την αιτία. Κι αν δεν κάνουμε κάτι γι'αυτήν!

H άποψή μου είναι ότι ΟΛΑ, μα ΟΛΑ αυτά οφείλονται στην έλλειψη παιδείας, στην έλλειψη του παραμικρού δημοκρατικού ήθους, στην διαχρονική πολιτική δημαγωγία και την περιφρόνηση του όποιου οράματος για το μέλλον. Ακόμη και του άμεσου, της επόμενης γενιάς...

Πρόκειται λοιπόν κυρίως όχι για οικονομική κρίση (αυτή υπάρχει για όλους) αλλά κυρίως για αξιακή κρίση, μια κρίση βαθιά, δομική που απλώνεται από την απλή κι αθώα ...μούντζα μέχρι τον τρόπο που προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε την ορυκτό μας πλούτο και τις άλλες πηγές πλούτου που έχουμε. 

Από την Ελλάδα της "αγαπούλας", "της κουκούλας", "του ομορφάντρα" , "του ο τζάμπας ζει", και της "φουκαριάρας της μάνας μου", μέχρι τις δημόσιες κι εθνικές πολιτικές μας για την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.

Αν με ρωτάτε τη λύση, σας αντιγυρίζω το ερώτημα. Δεν είμαι πολιτικός για να τα ξέρω όλα... Ξέρω όμως τούτο. Τίποτε δεν θα γίνει αν δεν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε.. Και δεν εννοώ -ως εννοείται συνήθως- να αλλάξουμε τους ...άλλους, τους διπλανούς μας ή τους ξένους που όλοι μαζί μας φταίνε, ούτε εννοούμε να κάνουμε "παράκαμψη" και να σωθούμε εμείς έναντι των άλλων, αλλά να αλλάξουμε πραγματικά..

Πηγή: οryktosploutos.net